“ De doden begraven”

Lang geleden, het moet waarschijnlijk in de jaren ’20 van vorige eeuw geweest zijn want ik heb het nooit geweten. Als er iemand op de parochie overleden was ging mijn vader huis aan huis  bij  buren en bekenden van de overledene om het nieuws te melden  en hen uit te nodigen op de begrafenis en een gebed voor de overledene te vragen.

Gezien hij als kleermaker steeds thuis  en beschikbaar was en goed christelijk had de pastoor hem daarvoor aangesproken. Op zijn Gilws noemde men hem de “beder”.

Na enkele tijd  echter deed hij dat niet meer mondeling maar liet hij rouwkaarten drukken om die te bedelen. Hij zocht een 4tal personen om de lijkkist te dragen die na de dienst de familie volgden naar de rouwmaaltijd.

Meestal lag de overledene thuis opgebaard. Dan zorgde hij er voor dat aan het huis een groot kruisbeeld met twee lantaarns geplaatst werd. Later ook  bemiddelde hij voor de aanschaf van de lijkkist  en regeling van de rouwmaaltijd.

Zo was het geen werk meer van barmhartigheid  maar werd hij de voorloper van de begrafenisondernemer ”avant la lettre”.