WELKOM
op de site vaN
DE FAMILIE
DIERYNCK-VANDAMME
Het gezin Dierynck-Vandamme anno 1961
De ouderlijke woning te Geluwe
Als takken aan een boom groeien we allemaal in verschillende richtingen, maar onze wortels houden ons allemaal bij elkaar
De Stamboom
Als je een boom zou vragen:
Hey boom, sta jij nou alleen?
Dan zou hij, denk ik, zeggen:
Geef mij maar een boompje om me heen.
Zou je aan je vader vragen:
Hey vader, sta je nou go?
Dan zou hij, denk ik, zeggen:
Geef mij maar mensen om mij heen.
Dus ik heb een knal van een vraag:
Aan wie geef jij het leven door?
Dan zou hij, denk ik, zeggen:
Daar heb ik mijn takken voor.
Zou je aan je moeder vragen:
Aan wie geef jij het leven door?
Dan zou ze, denk ik, zeggen:
Ja kijk, daar heb ik jou nu voor.
Zou je aan je oma vragen:
Jou leven van waar komt het vandaan?
dan zou ze, denk ik, zeggen:
van oma's die niet meer bestaan.
Webmaster Germain Dierynck
Jules Vandamme uit Geluwe was met zijn gezin in 1914 een van de eerste naar Franrijk gevlucht. Alix, mijn moeder en oudste dochter van het gezin was zo wat de antenne van de familie en hield de correspondentie met de familie bij.
100 jaar later zijn meer dan 150 goed bewaarde brieven in haar inboedel ontdekt. Zij leveren een bijzondere getuigenis over de oorlogservaring van haar soldaten in de famile en het leven als vluchtrlinge van hun gezin en streekgenoten
Haast dagelijks correspondeerde zij met haar broer Achille in 1916
opgeroepen als frontsoldaat die ruim 150 brieven stuurde naar
zijn zus. Deze zijn apart weer gegeven in mijn blog :
https. Achielvandamme.blogspot.be
Tijdens hun verblijf in een hospitaalklooster te Vertheuil nabij
Bordaux ontving zij eveneens vele tientallen brieven van familie,
kennissen en vrienden soldaten uit Geluwe en Becelare.
In deze blog wordt het oorlogsleven van de briefschrijvers in het
thuisland en in Frankrijk weergegeven. Het vormt een
merkwaardige documentatie over hun verbljif, hoe zij leefden,
het soldatenleven van heel wat dorpsgenoten tijdens hun opleiding
en aan het front, de slachtoffers onder de soldaten en burgers, de angst en miserie van deze wrede oorlog.
Deze brieven zijn dikwijls geschreven in een dialect en een zeer eenvoudige spreektaal, zeg maar het Ghilws. Soms vertalen wij die in het algemeen Nederlands en soms ook in hun authentiek dialect.
Brieven aan Alix Vandamme.
Meer dan honderd jaar geleden, toen er nog geen mailbox of digitale correspondentie bestond waren er de brieven als haast dagelijkse ervaringsuitwisseling tussen generaties, families, vrienden. Soms liggen die vergeelde brieven jarenlang tot een eeuw in een stoffige verhuisdoos wachtend op een lezer.
Deze 90 brieven zijn geschreven aan mijn moeder op de vlucht met haar ouders, broers en zussen diep in Frankrijk. Per geluk na moeders overlijden op zolder gevonden, werden ze ontrafeld, gelezen en herlezen, gesorteerd en verwerkt tot in een soms ontroerend verhaal in een niet meer te vergane digitale blog.
Het is het verhaal van mijn moeder als een 20 jarige dochter van “Pee” van de Roobaert ( 50 j. ) met zijn vrouw ( 45 j. ) , zijn dochter Marguerite ( 19j) en twee kleine kinderen Georges ( 4j) en Antoinette ( 2j.) Zoon Achiel , 16 jaar, werd opgeroepen in het leger en stierf aan de typhus opgelopen in de tranchés. ( Zie achiuelvandamme.blogspot.com ), Martha, 19 jaar was bij haar meester als dienstmeid gebleven en mee met haar patron op de vlucht in Duitsland. Vier jaar lang was zij zoek geraakt.
De brieven zijn niet van Alix maar zijn dikwijls antwoorden van brieven die zij heeft geschreven maar jammer genoeg bij de geadresseerde zijn gebleven.
De brievenschrijvers; soldaten, familieleden en vrienden uit de streek zijn treffende getuigen over de miserie , angst en het oorlogsgeweld met heel wat wensen op hoop naar vrede en terugkeer .
Volg dus geregeld deze blog: vluchtelingenpost.blogspot.com
